محتشم کاشانی
غزل ها
غزل شماره ۴۷۵: چون شدم صیدت به گیسوی خودت دربند کن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون شدم صیدت به گیسوی خودت دربند کن تا ابد با خود به این قیدم قوی پیوند کن ای گل رعنا برای عندلیب بی نصیب نیست گر بوئی به رنگی از خودت خورسند کن تلخی شیرین لبان ناموس را خوش مایه ایست تا توانی زهر باش ای شوخ و کار قند کن ای مسیحا دم که صد بیمار در پی میروی یک نفس بنشین دوای دردمندی چند کن کعبهٔ مقصودی الحق سر زگمراهان مپیچ قبلهٔ حاجاتی آخر رو به حاجت مند کن می رود ای مادر ایام کار ما ز دست یک سفارش از برای ما به این فرزند کن اعتمادت نیست گر بر عهدهای محتشم خیز و هر یک عهد او محکم به صد پیوند کن محتشم کاشانی