قصیدهٔ شمارهٔ ۷۶ - وله ایضا من بدیع افکاره

محتشم کاشانیقصیده هاقصیدهٔ شمارهٔ ۷۶ - وله ایضا من بدیع افکاره

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

درین ضعف آن قدر دارم ز بیماری گر انباری
که بر بومی که پهلو می نهم قبریست پنداری
ز بیماری چنان با خاک یکسانم که از خاکم
اجل هم برنمی دارد معاذالله ازین خواری
مرا حالیست زار ای دوستان ز انسان که دشمن هم
به حالم زار می گرید مبادا کس به این زاری
دل من تا نشد افکار عالم را نشد باور
که یک دل می تواند بود و صد عالم دل افکاری
چنان بازاری دل الفتی دارم درین کلفت
که عیش از صحبت من می نویسد خط بیزاری
عجب حالیست حال من که در آیینهٔ دوران
نمی بینم ز یک تن صورت غم خواری و یاری
کدامین بنده ام من بندهٔ صاحب ستاینده
کدامین صاحبست این صاحب شان جهانداری
ولیعهد محمدخان ولی سلطان دریادل
که سیری نیست ابر دست او را از درم باری
مطاع الحکم سلطانی که طبعش گر بفرماید
شود نار از شجر ثابت شود آب از حجر جاری
بدیع الامر دارائی که گر خواهد به فعل آید
ز آب اندر مشارب مستی و از بادهٔ هشیاری
مشابه بزم و رزم او به بزم و رزم فغفوری
مماثل لطف و قهر او به لطف و قهر جباری
جهان در قبضهٔ تسخیر او بادا که بیش از حد
به آن کشورستان دارد جهان امید غم خواری
بود تا حشر ارزانی به مسکینان و مظلومان
که هم مسکین نوازی می کند هم ظالم آزاری
جفاگستر به فریاد است ازو اما نمی داند
که عدلست از سلاطین بر ستمکاران ستمکاری
نمی ماند برای جغد جائی جز دل ظالم
چو یابد دهر معموری ازین شاهانه معماری
به رقص آمد ز شادی آسمان چون دهر پاکوبان
به نامش در زمین زد کوس سرداری و سالاری
چو گردد تیغ نازک پیکر او در دغا عریان
شود صد کوه پیکر از لباس زندگی عاری
به حرب او بیا گو خصم تن پرور که می آید
به مهمان کردن شیر شکاری گاو پرواری
عبوری بس از آن آتش عنان بر خرمن اعدا
که هست اجزای ذات وی تمام از عنصر ناری
کند بوس لب تیغش بر اندام برومندان
به بزم و رزم کار صد هزاران ضربت کاری
محل گیرودار او که خونش می رود از تن
کشد سیمرغ را دام عناکب در گرفتاری
دو روزی گو لوای خصم او میسا به گردون سر
که دارد همچو نخل ریشه کن زود در نگونساری
سلاطین سرورا با آن که هرگز حرفی از شکوه
نگشته بر زبان شکرگوی نطق من جاری
شکایت گونه ای دارم کنون اما ز صد جزوش
یکی معروض می دارم گرم معذور می داری
تو را آن بنده بودم من که چون بر مسند دولت
نشینی شاد و مملوکان خود را در شمار آری
نپردازی به حال من نپرسی حال من از کس
نه از ارسال پیغامی مرا از خاک برداری
نگوئی زنده است آن بندهٔ رنجور مایانه
مرا با آن که باشد نیم جانی مرده انگاری
فرستم نظم و نثری هم که خواهد عذر تقصیرم
ز بی قدری تو این را خاک و آن را باد پنداری
ندارد محتشم زین بیش تاب درد دل گفتن
مگر زین بیشتر باید ز بیماری سبکباری
بود تا استراحت جو سر از بالین تن از بستر
درین جنبنده مهد مختلف اوضاع زنگاری
تن بستر فروزت باد دور از بستر کلفت
سر افسر فرازت ایمن از بالین بیماری

محتشم کاشانی