محتشم کاشانی
قصیده ها
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - در ستایش جلال‌الدین محمد اکبر پادشاه فرماید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو از جوزا برون تازد تکاور خسرو خاور تف نعلش برآرد دود ازین دریای پهناور فتد در معدنیان آتشی کز گرمی آهن زره سازی کند آسان تر از داود آهنگر گر افتد مرغی از تاب هوا در آتش سوزان پی دفع حرارت تنگ گیرد شعله را در بر سمندر گر برون آید ز آتش دوزخی بیند که تا برگردد از تف هوا در گیردش پیکر گنه کاران سمندر سان به آتش در روند آسان نسیمی گر ازین گرما وزد بر عرصهٔ محشر یخ اندر زیر و آتش بر زبر یابند بالینه به تخت اخگر و تخت هوا از عجز خاکستر به جز سطح معقر آن هم از نزدیکی آتش نماند هیچ جز وی مضحل ناگشته از مجمر به نوعی مایعات بیضه گردد صلب از گرمی که هرچندش به جوشانی شود صلبیتش کمتر نظیر این هوا ظاهر شود اما به شرط آن که در هر ذره از اجزاش باشد دوزخی مضمر بود در شدت حدت مساوی هر دو را مدت ازین گرما اگر یخ در گدازید و اگر مرمر شود نقش حجر زایل ولی از حفظ یزدانی نگردد زایل از زر سکهٔ شاه جهان پرور محیط مرکز دوران طراز سکهٔ شاهی که می گردند گوئی گرد نامش سکه ها بر زر جهان سالار اعظم حارس محروسهٔ عالم قوام طینت آدم دلیل قدرت داور جلال الدین محمد اکبر آن خاقان جم فرمان حفیظ عالم امکان عزیز خالق اکبر جهانبانی که گر طالب شود دربسته ملکی را فلک صد عالم در بسته را به روی گشاید در سلیمانی که گر خواهد صبا را ز یرران خود تکاسف کرده سازد جای یک زین پشت پهناور قدر امری که گر در قطرهٔ عظم او دمد بادی کند در شش جهت هفت آسمان را از تخلخل تر نظیر شام اجلاسش بساط صبح نورانی عدیل روز اقبالش شب معراج پیغمبر به یک احسان کند از روی همت کار صد حاتم به یک سائل دهد در روز بخشش باج صد کشور برد باد از شکوه صعوهٔ او شوکت عنقا شود آب از هراس روبه او زهره قصور زند گر بر زمین رمح دو سر از زورمندیها رود از ناف گاو و سینهٔ ماهی برون یکسر صف آرای یزک داران خیلش خسرو خاقان پرستار کشک داران قصرش کسری و قیصر هنوز اندر دغانا گشته گرد آلود می آرد به جنبش بهر گرد افشاندنش روح الامین شهپر به یک هی بر درد از هم اگر هفتاد صف بیند در آن مرد آزما میدان و چون حیدر شود صفدر نچربد یک سر مو راست بر چپ ز اقتدار او کند چون در کشش تقسیم ترک تارک و مغفر اگر جنبد ز جا باد قیامت جنبش قهرش تزلزل بشکند نه کشتی افلاک را لنگر سم گاو زمین یابد خبر از زور بازویش زند چون بر سر شیر فلک گر ز جبل پیکر اگر راند به خاور خیل زور آور شود صدجا خلل از غلظت گرد سپه در سد اسکندر به عزم کبریا با خسروان گر سنجدش دروان ز دیوار آید آواز هوالاعظم هوالاکبر زهی شاه بزرگ القاب کادنی بندگانت را به خدمت نیز اعظم نویسد ذرهٔ احقر اگر خواهی ز دوران رفع ظلمت در رسد فرمان که در ظلمات از هر ذره خورشیدی برآرد سر و گر تاریک خواهی دهر را چون روز خصم خود به جای مشعل بیضا برآید دود از خاور بروز باد اگر خواهی روان جسم جمادی را جبل را چون حمل در جنبش آرد جنبش صرصر به جیب جوشن جیشت سراغ مثل اسب خود در و دروازه کنکان زند هنگامهٔ محشر وجودنازکت رونق ده بازار حلاجی هراس نیزه ات غارتگر دکان جوشن گر ز تاب شعلهٔ رمحت درخت فتنه بار افکن ز آب چشمه تیغت نهال فتح بارآور در آن عالم که می گنجد شکوهٔ کبریای تو زمین و آسمان دیگر است و وسعت دیگر سرایت گر کند در عالم استغنای ذات تو رضیع از خشک لب سیر و نگیرد شیر از مادر اگر تبدیل طبع آب و خاک اندر خیال آری بجنبد کشتی اندر بحر چون صرصر دود دربر وگر حفظت به حال خویشتن خواهد طبایع را کبود از سیلی سرما نگردد چهرهٔ اخگر خورد گر بر زمین و آسمان زور تلاش تو زمین را بگسلد لنگر فلک را بشکند محور ز مصباحی که خواهی کلبهٔ احباب از آن روشن نخیزد دود تا محشر چه قندیل مه انور وزان آتش که خواهی تیره از وی خانهٔ اعدا تولد یابد از هر یک شرر صد تودهٔ خاکستر شها مشتاق خاک هند ایرانی غلام تو که از توران بر او بار است محنتهای زور آور اگر می داشت تا غایت شفیعی کز رحیق او کند پر ساقیان بزم شاهنشاه را ساغر درین ملک از خرابیها نمی دیدند چون دریا لبش خشک و کفش خالی و آهش سرد و چشمش تر به این بعد مسافت چشم آن دارد که خسرو را ز مدحت گستری گردد به قرب معنوی چاکر که چون مرغان بی بال و پر از بار دل ویران ز ایران نیستش جنبش میسر گرد برآرد پر در اقطار جهان تا ز اقتضای گردش دوران به نوبت بر سر شاهان نهد ظل هما افسر نهد بر سر یکایک مستعدان خلافت را کلاه پادشاهی سایهٔ شاه همایون فر تو بر روی زمینی آن بلند اقبال کز گردون رسد در روز هیجا به هر عون عسکرت لشگر نهد یک دم به نظم این غزل سمع همایون را که هست از مخزن پرگوهرش کوچکترین گوهر بگو ای نامه بر به یار کای منظور خوش منظر ملایم خوی زیبا روی مشگین موی سیمین بر محتشم کاشانی