بخش ۵۴ - مقالت هیجدهم در نکوهش دورویان

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

قلب زنی چند که برخاستند
قالبی از قلب نو آراستند

چون شکم از روی بکن پشتشان
حرف نگهدار ز انگشتشان

پیش تو از نور موافق ترند
وز پست از سایه منافق ترند

ساده تر از شمع و گره تر ز عود
ساده به دیدار و کره در وجود

جور پذیران عنایت گذار
عیب نویسان شکایت شمار

مهر، دهن در دهن آموخته
کینه، گره بر گره اندوخته

گرم ولیک از جگر افسرده تر
زنده ولی از دل خود مرده تر

صحبتشان بر محل در مزن
مست نه ای پای درین گل مزن

خازن کوهند مگو رازشان
غمز نخواهی مده آوازشان

لاف زنان کز تو عزیزی شوند
جهد کنان کز تو به چیزی شوند

چون بود آن صلح ز ناداشتی
خشم خدا باد بر آن آشتی

هر نفسی کان غرض آمیز شد
دوستیی دشمنی انگیز شد

دوستیی کان ز توئی و منیست
نسبت آن دوستی از دشمنیست

زهر ترا دوست چه خواند؟ شکر
عیب ترا دوست چه داند؟ هنر

دوست بود مرهم راحت رسان
گرنه رها کن سخن ناکسان

گربه بود کز سر هم پوستی
بچه خود را خورد از دوستی

دوست کدام؟ آنکه بود پرده دار
پرده درند اینهمه چون روزگار

جمله بر آن کز تو سبق چون برند
سکه کارت بچه افسون برند

با تو عنان بسته صورت شوند
وقت ضرورت به ضرورت شوند

دوستی هر که ترا روشنست
چون دلت انکار کند دشمنست

تن چه شناسد که ترا یار کیست
دل بود آگه که وفادار کیست

یکدل داری و غم دل هزار
یک گل پژمرده و صد نیش خار

ملک هزارست و فریدون یکی
غالیه بسیار و دماغ اندکی

پرده درد هر چه درین عالمست
راز ترا هم دل تو محرمست

چون دل تو بند ندارد بر آن
قفل چه خواهی ز دل دیگران

گرنه تنک دل شده ای وین خطاست
راز تو چون روز به صحرا چراست

گر دل تو نز تنکی راز گفت
شیشه که می خورد چرا باز گفت

چون بود از همنفسی ناگزیر
همنفسی را ز نفس وا مگیر

پای نهادی چو درین داوری
کوش که همدست به دست آوری

تا نشناسی گهر یار خویش
یاوه مکن گوهر اسرار خویش

حکیم نظامی گنجوی