علی شیر نوایی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۶ - مخترع: لبت که برگ گل تر به باده آمیزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
لبت که برگ گل تر به باده آمیزد دگر عجب که مسیحا ز باده پرهیزد به عشوه نرگس شوخت به طرفة العینی هزار فتنه ز هر گوشه ای برانگیزد دلم ضعیف و می تندوش مگر ساقی گلابی از خوی رخسار بر قدح ریزد دل از خیال میان تو هر زمان خود را چو لولیان بلاغت ز ریشه آویزد صفا ز باده دوران مجو چنین که سپهر غبار فتنه ز پرویزن بلا بیزد عجب که زهره پس کار خویش بنشیند بناز شاهد ما چون برقص برخیزد نه ایستد خرد حیله گر به کشور عشق چو شیر شد یله رو به ز رخنه بگریزد دلم ز کثرت شغل صراحی می سوزد بنور شمع چو پروانه ای که بستیزد هر آنکه مغبچه و باده خواست چون فانی به خاک دیر مغان خون دل برآمیزد علی شیر نوایی