حکیم نظامی گنجوی
شرفنامه
بخش ۷ - در شرف این نامه بر دیگر نامه‌ها
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا ساقی از سر بنه خواب را می ناب ده عاشق ناب را میی گو چو آب زلال آمده است بهر چار مذهب حلال آمده است دلا تا بزرگی نیاری به دست به جای بزرگان نشاید نشست بزرگیت باید در این دسترس به یاد بزرگان برآور نفس سخن تا نپرسند لب بسته دار گهر نشکنی تیشه آهسته دار نپرسیده هر کو سخن یاد کرد همه گفته خویش را باد کرد به بی دیده نتوان نمودن چراغ که جز دیده را دل نخواهد به باغ سخن گفتن آنگه بود سودمند کز آن گفتن آوازه گردد بلند چو در خورد گوینده ناید جواب سخن یاوه کردن نباشد صواب دهن را به مسمار بر دوختن به از گفتن و گفته را سوختن چه می گویم ای نانیوشنده مرد ترا گوش بر قصهٔ خواب و خورد چه دانی که من خود چه فن میزنم دهل بر در خویشتن میزنم متاع گران مایه دارم بسی نیارم برون تا نخواهد کسی خریدار در چون صدف دیده دوخت بدین کاسدی در نشاید فروخت مرا با چنین گوهری ارجمند همی حاجت آید به گوهر پسند نیوشنده ای خواهم از روزگار که گویم به دور از آموزگار بکاوم به الماس او کان خویش کنم بسته در جان او جان خویش زمانه چنین پیشه ها پر دهد یکی درستاند یکی در دهد دلی کو که بی جان خراشی بود کمندی که بی دور باشی بود مگر مار برد گنج از آن رو نشست که تا رایگان مهره ناید به دست اگر نخل خرما نباشد بلند ز تاراج هر طفل یابد گزند به شحنه توان پاس ره داشتن به خاکستر آتش نگه داشتن ازین خوی خوش کو سرشت منست بسی رخنه در کار و کشت منست دگر رهروان کاین کمر بسته اند به خوی بد از رهزنان رسته اند بدان تا گریزند طفلان راه چو زنگی چرا گشت باید سیاه به راهی که خواهم شدن رخت کش ره آورد من بس بود خوی خوش به خوی خوش آموده به گوهرم بدین زیستم هم بدین بگذرم چو از بهر هر کس دری سفتنی است سرودی هم از بهر خود گفتنی است ز چندین سخن گو سخن یاد دار سخن را منم در جهان یادگار سخن چون گرفت استقامت به من قیامت کند تا قیامت به من منم سرو پیرای باغ سخن به خدمت میان بسته چون سرو بن فلک وار دور از فسوس همه سرآمد ولی پای بوس همه چو برجیس در جنگ هر بدگمان کمان دارم و برندارم کمان چو زهره درم در ترازو نهم ولی چون دهم بی ترازو دهم نخندم بر اندوه کس برق وار که از برق من در من افتد شرار به هر خار چون گل صلائی زنم به هر زخم چون نی نوائی زنم مگر کاتش است این دل سوخته که از خار خوردن شد افروخته چو دریا شوم دشمنی عیب شوی نه چون آینه دوستی عیب گوی به خواهنده آن به خشم از مال و گنج که از باز دادن نیایم به رنج نمایم جو و گندم آرم به جای نه چون جو فروشان گندم نمای پس و پیش چون آفتابم یکیست فروغم فراوان فریب اند کیست پس هیچ پشتی چنان نگذرم که در پیش رویش خجالت برم ز بدگوی بد گفته پنهان کنم به پاداش نیکش پشیمان کنم نگویم بداندیش را نیز بد کزان گفته باشم بداندیش خود بدین نیکی آرندم از دشت و رود ز نیکان و از نیکنامان درود وزین حال اگر نیز گردان شوم زیارتگه نیک مردان شوم شوم بر درم ریز خود در فشان کنم سرکشی لیک با سرکشان ز بی آلتی وانماندم به کنج جهان باد و از باد ترسد ترنج ز شاهان گیتی در این غار ژرف که را بود چون من حریفی شگرف که دید است بر هیچ رنگین گلی ز من عالی آوازه تر بلبلی به هر دانشی دفتر آراسته به هر نکته ای خامه ای خواسته پذیرفته از هر فنی روشنی جداگانه در هر فنی یک فنی شکر دانم از هر لب انگیختن گلابی ز هر دیده ای ریختن کسی را که در گریه آرم چو آب بخندانمش باز چون آفتاب به دستم دراز دولت خوش عنان طبر زد چنین شد طبر خون چنان توانم در زهد بر دوختن به بزم آمدن مجلس افروختن ولیکن درخت من از گوشه رست ز جا گر بجنبد شود بیخ سست چهله چهل گشت و خلوت هزار به بزم آمدن دور باشد ز کار به هنگام سیل آشکارا شدن نشاید ز ری تا بخارا شدن همان به که با این چنین باد سخت برون ناورم چون گل از گوشه رخت به خود کم شوم خلق را رهنمای همایون ز کم دیدن آمد همای سرم پیچد از خفتن و تاختن ندانم جز این چاره ای ساختن گه از هر سخن بر تراشم گلی بر آن گل زنم ناله چون بلبلی اگر به ز خود گلبنی دیدمی گل سرخ یا زرد ازو چیدمی چو از ران خود خورد باید کباب چه گردم به در یوزه چون آفتاب نشینم چو سیمرغ در گوشه ای دهم گوش را از دهن توشه ای ملالت گرفت از من ایام را به کنج ارم بردم آرام را در خانه را چون سپهر بلند زدم بر جهان قفل و بر خلق بند ندانم که دور از چه سان میرود چه نیک و چه بد در جهان میرود یکی مرده شخصم به مردی روان نه از کاروانی و در کاروان به صد رنج دل یک نفس می زنم بدان تا نخسبم جرس می زنم ندانم کسی کو به جان و به تن مراد و ستر دارد از خویشتن ز مهر کسان روی برتافتم کس خویش هم خویش را یافتم بر عاشقان نیک اگر بد شوم همان به که معشوق خود خود شوم گرم نیست روزی ز مهر کسان خدایست رزاق و روزی رسان در حاجت از خلق بربسته به ز دربانی آدمی رسته به مرا کاشکی بودی آن دسترس که نگذارمی حاجت کس به کس در این مندل خاکی از بیم خون نیارم سر آوردن از خط برون بدین حال و مندل کسی چون بود که زندانی مبدل خون بود در خلق را گل براندوده ام درین در بدین دولت آسوده ام چهل روز خود را گرفتم زمام کادیم از چهل روز گردد تمام چو در چار بالش ندیدم درنگ نشستم در این چار دیوار تنگ ز هر جو که انداختم در خراس دری باز دادم به جوهر شناس هزار آفرین بر سخن پروری که بر سازد از هر جوی جوهری تر و خشکی اشک و رخسار من به کهگل براندود دیوار من تن اینجا به پست جوین ساختن دل آنجا به گنجینه پرداختن به بازی نبردم جهان را به سر که شغلی دگر بود جز خواب و خور نخفتم شبی شاد بر بستری که نگشادم آن شب ز دانش دری ضمیرم نه زن بلکه آتش زنست که مریم صفت بکر آبستنست تقاضای آن شوی چون آیدش که از سنگ و آهن برون آیدش بدین دل فریبی سخن های بکر به سختی توان زادن از راه فکر سخن گفتن بکر جان سفتن است نه هر کس سزای سخن گفتن است به دری سفالینه ای سفته گیر سرودی به گرمابه در گفته گیر بیندیش از آن دشتهای فراخ کز آواز گردد گلو شاخ شاخ چو بر سکه شاه زر میزنی چنان زن که گر بشکند نشکنی جهودی مسی را زراندود کرد دکان غارتیدن بدان سود کرد نه انجیر شد نام هر میوه ای نه مثل زبیده است هر بیوه ای دو هندو برآید ز هندوستان یکی دزد باشد دیگر پاسبان من از آب این نقره تابناک فرو شستم آلودگیهای خاک ازین پیکر آنگه گشایم پرند که باشد رسیده چو نخل بلند چو در میوهٔ نارسیده رسی بجنبانیش نارسیده کسی کند سوقیی سیب را خانه رس ولی خوش نیاید به دندان کس شود نرم از افشردن انجیر خام ولی چون خوری خون برآید ز کام شکوفه که بیگه نخندد به شاخ کند میوه را بر درختان فراخ زمینی که دارد بر و بوم سست اساسی برو بست نتوان درست به رونق توانم من این کار کرد به بی رونقی کار ناید ز مرد چو در دانه باشد تمنای سود کدیور در آید به کشت و درود غله چون شود کاسد و کم بها کند برزگر کار کردن رها ترنم شناسان دستان نیوش ز بانگ مغنی گرفتند گوش ضرورت شد این شغل را ساختن چنین نامه نغز پرداختن که چون در کتابت شود جای گیر نیوشنده را زان بود ناگزیر به نقشی که نزد کلان نیست خرد نمودم بدین داستان دستبرد از این آشنا روی تر داستان خنیده نیامد بر راستان دگر نامه ها را که جوئی نخست به جمهور ملت نباشد درست نباشد چنین نامه تزویر خیز نبشته به چندین قلمهای تیز به نیروی نوک چنین خامه ها شرف دارد این بر دگر نامه ها از آن خسروی می که در جام اوست شرف نامهٔ خسروان نام اوست سخنگوی پیشینه دانای طوس که آراست روی سخن چون عروس در آن نامه کان گوهر سفته راند بسی گفتنیهای ناگفته ماند اگر هر چه بشنیدی از باستان به گفتی دراز آمدی داستان نگفت آنچه رغبت پذیرش نبود همان گفت کز وی گزیرش نبود دگر از پی دوستان زله کرد که حلوا به تنها نشایست خورد نظامی که در رشته گوهر کشید قلم دیده ها را قلم درکشید بناسفته دری که در گنج یافت ترازوی خود را گهر سنج یافت شرف نامه را فرخ آوازه کرد حدیث کهن را بدو تازه کرد حکیم نظامی گنجوی