هلالی جغتایی
مثنوی شاه و درویش
بخش ۴۹ - عمر به سر کردن شاه و گدا با یکدیگر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون سر زلف شب به دست آمد قرص خورشید را شکست آمد پیکر آسمان ملمع شد چتر فیروزه گون مرصع شد مردم از خواب دیده بربستند از تماشای ره نظر بستند خواب دیدند شاه و جمله سپاه که مگر عارفی رسید به شاه همچو خضرش لباس سبز به بر خلعتی سبزتر ز سبزهٔ تر گفتش آن دم که بر عزیمت جنگ تیز شد از مخالفان آهنگ تو همان دم که حرب می کردی رو به میدان ضرب می کردی به تو آن نصرتی که ما دادیم از دعاهای آن گدا دادیم خیز و از محرمان خاصش کن وز غم بی کسی خلاصش کن شاه چون چشم خود ز خواب گشود وز سپاه آنچه دیده بود شنود خواند درویش را به مجلس شاه گشت فارغ ز رنج و محنت و آه خواند درویش را به مجلس خاص کردش از محنت فراق خلاص شکر آن را چه سان توان گفتن نیست ممکن به صد زبان گفتن چرخ بازیچه ای غریب نمود از فلک این بسی عجیب نمود لیک از لطف دوست نیست عجب که ز محنت کسی رسد به طرب هر که رنج فراق جانان دید بعد از آن رنج راحت جان دید شام هجران خوش ست و رنج ملال تا بدانند قدر روز وصال بعد هجران اگر وصالی هست شیوهٔ عشق را کمالی هست غرض از عشق وصل جانان ست خاصه وصلی که بعد هجران ست الغرض هر دو تا چون شیر و شکر به هم آمیختند شام و سحر پای شه بر سریر عزت و ناز سر درویش بر سریر نیاز کار معشوق ناز می باشد رسم عاشق نیاز می باشد روز و شب رازدار هم بودند تا دم مرگ یار هم بودند عاقبت در نقاب خاک شدند از خدنگ اجل هلاک شدند عمر برگشت و بی وفایی کرد مرغ روح از قفس جدایی کرد هلالی جغتایی