ابوالقاسم فردوسی
پادشاهی یزدگرد بزهگر
بخش 7
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چنان بد که یک روز در بزمگاه همی بود بر پای در پیش شاه چو شد تیره بر پای خواب آمدش هم از ایستادن شتاب آمدش پدر چون بدیدش بهم برده چشم به تندی یکی بانگ برزد به خشم به دژخیم فرمود کو را ببر کزین پس نبیند کلاه و کمر بدو خانه زندان کن و بازگرد نزیبد برو گاه و ننگ و نبرد به ایوان همی بود خسته جگر ندید اندران سال روی پدر مگر مهر و نوروز و جشن سده که او پیش رفتی میان رده چنان بد که طینوش رومی ز راه فرستاده آمد به نزدیک شاه ابا بدره و برده و باژ روم فرستاد قیصر به آباد بوم چو آمد شهنشاه بنواختش سزاوار او جایگه ساختش فرستاد بهرام زی او پیام که ای مرد بیدار گسترده کام ز کهتر به چیزی بیازرد شاه ازو دور گشتم چنین بی گناه تو خواهش کنی گر ترا بخشدم مگر بخت پژمرده بدرخشدم سوی دایگانم فرستد مگر که منذر مرا به ز مام و پدر چو طینوش بشنید پیغام اوی برآورد ازان آرزو کام اوی دل آزار بهرام زان شاد گشت وزان بند بی مایه آزاد گشت به درویش بخشید بسیار چیز وزان جایگه رفتن آراست نیز همه زیردستان خود را بخواند شب تیره چون باد لشکر براند به یاران همی گفت یزدان سپاس که رفتیم و ایمن شدیم از هراس چو آمد به نزدیک شهر یمن پذیره شدش کودک و مرد و زن برفتند نعمان و منذر ز جای همان نیزه داران پاکیزه رای چو منذر ببهرام نزدیک شد ز گرد سپه روز تاریک شد پیاده شدند آن دو آزادمرد همی گفت بهرام تیمار و درد ز گفتار او چند منذر گریست بپرسید گفت اختر شاه چیست بدو گفت بهرام کو خود مباد که گیرد ز شوم اخترش نیز یاد که هر کو نیاید به راه خرد ز کردار ترسم که کیفر برد فرود آوریدش هم انجا که بود بران نیکوی نیکویها فزود بجز بزم و میدان نبودیش کار وگر بخشش و کوشش کارزار ابوالقاسم فردوسی