هلالی جغتایی
مثنوی شاه و درویش
بخش ۱۹ - رفتن گدا به شب بر در شاهزاده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
یک شب القصه رو به شاه آورد رو به شاه جهان پناه آورد با تن زار و سینه ی غمناک دل مجروح و دیدهٔ نمناک هر قدم رو به خاک می مالید از دل دردناک می نالید هر دم آهی کشیدی از دل تنگ تا از آن آه سوختی دل سنگ از غم دل به سینه سنگ زدی با دل از کینه طبل جنگ زدی رخ بر آن خاک آستان سودی آستان را ز بوسه فرسودی گفتی این آستانه محترم ست سگ این کوی آهوی حرم ست هر که او ره بدین طرف دارد پای او بر سرم شرف دارد بر در شاه دید شیر سگی سگ نگویم پلنگ تیزتگی داغ مهر و وفا نشانی او خواب مردم ز پاسبانی او گفتش ای سرور وفاداران در وفا بهتر از همه یاران گفت ای از می وفا سرمست روز و شب هیچ خورد و خوابت هست؟ رشتهٔ دوستی ست هر رگ تو تو سگ کوی یار و من سگ تو پنجه و ناخنت به خون شکار سرخ همچون گلست و تیز چو خار دست تو در حناست گل دسته گل سرخ آن کف حتا بسته کف پای توراست نقش نگین در نگین تو جمله روی زمین بارها صید فربه آوردی خود قناعت به استخوان کردی هست شکل دم تو قلابی که مرا می کشد به هر بابی شب روانی که قلب و حیله گرند از تو شب تا به روز بر حذرند گریه کرد و ز دیده آبش داد وز دل خون چکان کبابش داد هلالی جغتایی