بخش ۵۹ - مناظره کردن پری‌دخت با سام

خواجوی کرمانیسام نامهبخش ۵۹ - مناظره کردن پری‌دخت با سام

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

سمن برگ روی همایون جمال
پری دخت نام همایون به فال
روان کرد از تنگ شکر شکر
برون کرد از آن درج گوهر گهر
به شکر طراوت به یاقوت داد
رطب را ز شیرین شکر قوت داد
به یاقوت بشکست نرخ نبات
برانگیخت آتش ز آب حیات
عقیقش ببرد آب را در عدن
چو طوطی شکرخای شد در سخن
که ای گلبن باغ فرمان دهی
به قد راستی را چو سرو سهی
چو سوسن سراسر زبان بینمت
به دل راست کج چون کمان بینمت
چو سروت اگر راستی پیشه بود
چو از بنده آزاد کشتی چه بود
تو آتش زبانی و قول تو باد
خدایا چنین کس هوائی مباد
گهت شمسه در بر بگیرد به مهر
گهی آذرافروز خورشیدچهر
کنون خود قمررخ هواخواه تست
گلستان رویش سمن راه تست
کجا با من افتی که افتاده ام
دلم کی دهی چون که دل داده ام
ولیکن چرا آب خود می برم
چو شمع از درون خون خود می خورم
اگر سروی آزاد گشتم ز تو
وگر آنکه عمری گذشتم ز تو
ز لعل لبت تا چشیدم سخن
دم بی سخن برنیاید زمن
ز مهر تو تا پرتوی یافتم
رخ از مهر تابنده برتافتم
کنون حاصلم از تو بی حاصلی است
ز مهر تو جلدیم بی کاهلی است
من آن مرغ زارم که در مرغزار
نوا می زدم بر سر شاخسار
به طرف چمن آشیان داشتم
هوای گل گلستان داشتم
گهی می  چریدم چو آهو به راغ
گهی می پریدم چو بلبل به باغ
ز هر گلستانی گلی چیدمی
ز هر غنچه ای خرده ای دیدمی
گهی دیده بر نرگس مست بود
گهی دست لاله بر دست بود
چو سرو از لب چشمها رستمی
وطن بر سر چشمها بستمی
گهی میل سرو سهی کردمی
گهی با ریاحین به سر بردمی
کنون حاصلم از تو سودائی است
نصیبم ز بهر تو رسوائی است
درین کنج معموره تنگای
چه پایم که زین سان فتادم ز پای
نه یاری که با او برآرم دمی
نه راهی که با کس بگویم غمی
به خوبی اگر یار کم داشتم
ترا در جهان یار پنداشتم
چو دیدم به هر حال مست آمدی
به دل قلب و بس نادرست آمدی
برو کز توام چاره، تنهائی است
ز درد تو درمان، شکیبائی است
به باد ار چه دادم به بوی تو دل
کنون برگرفتم ز روی تو دل
منم خاک راهت ز من درگذر
چو خاکم مکن خوار آبم مبر

خواجوی کرمانی