ایرانشاه
کوش نامه
بخش ۱ - در شکر باری تعالی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تو را ای خردمند روشن روان زبان کرد یزدان از این سان روان خرد داد و جان داد و پاکیزه هوش دل روشن و چشم بینای و گوش که او را به پاکی ستایش کنی شب و روز پیشش نیایش کنی بیاموزی آن را که آگاه نیست دلش را بدین بارگه راه نیست چو دل ها که بینی همه روشن است بسا دل که در بند آهرمن است شناسد خداوند خود را ستور چرا بود باید دل و دیده کور نگارندهٔ ماه و مهر و سپهر چنان دان که پیداتر از ماه و مهر از آن چت گمان آید او برتر است وز آن کت نشان آید او دیگر است نشان است هستی اش را هرچه هست چه بیننده چشم و چه گیرنده دست چه باران و باد و چه ابر بهار چه خندان گُل و لالهٔ جویبار همه دیدنی آفریده ست و بس ندید آفریننده را هیچ کس برین جهان هر زمان بر فزون پدید آوریده ز کاف و ز نون نه در آفرینش کسی یار او نه رنجی مر او را ز کردار او زمانی نبوده ست بی او زمان مکان آفرین است و او بی مکان گُل و برگ گُل بین که خاشاک خشک ببار آید و ناف آهو به مشک نه بر بازی آورد ما را پدید نه کرسی ز بهر نشست آفرید جهان کرد او، بی نیاز از جهان نهان نیست کز بیم دشمن نهان یکی آشکارا و نادیدنی ست نشانش شب تیره و روشنی ست ز تیره شبان، روز روشن کند ز باران، رخ خاک گلشن کند بهاران همه گل کند جویبار خزان برف بندد همه کوهسار ز هر دانه ده خوشه آرد برون که هر خوشه صد دانه دارد فزون ز سنگ آتش آرد چو از ابر آب هم آب آرد از سنگ و برف از سحاب ز باران صدف پر ز گوهر کند چنان کز نی سبز شکّر کند کند مایه ور سنگ و خاشاک جوی مر این را به رنگ و مر آن را به بوی مر این سنگ را لعل و یاقوت نام مر آن چوب را نام شد عود خام طبایع پذیر و ستاره شناس ز یزدان ندارند هرگز سپاس طبایع چه داند همی نیک و بد ستاره نداند روان و خرد چه کار آید از زهره و از زحل به دریا بود حوت و برخوان حمل تو را فلسفه سوی نیران کشید به کام پلنگان و شیران کشید مخار از بنه گردن اژدها که گر دم زند زو نیابی رها نبوده ست هرگز که یزدان نبود نباشد که نبود نشاید ستود تو را با چرا و چگونه چه کار مکن با خداوند خود کارزاز فزون آمد از باز، تیهو به رنگ ولیکن مر او را ندادند چنگ ز بلبل به تن زاغ برتر فزود ولیکن چو بلبل نداند سرود چه کار آمد از غرم پاکیزه رنگ که باشد شکار هِزبر و پلنگ تو را بی هنر، کشور و لشکر است مرا باهنر، بخشش اندک تر است جهان آفرین این چنین آفرید از آغاز گشت این شگفتی پدید همه پنج روز است چون بنگریم تن آسان و رنجور هم بگذریم سبک بار بهتر به هر دو سرای سبک بار بهتر پسندد خدای ایرانشاه