اسیری لاهیجی
غزل ها
شمارهٔ ۴۰: مست و خرابم ساقیا در بازکن میخانه را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مست و خرابم ساقیا در بازکن میخانه را بهر خمارم از کرم پرکن دگر پیمانه را مستم ز جام عشق تو دیوانه ام از شوق تو بنمارخ و دیوانه تر گردان من دیوانه را از چشم مست جادوت صد فتنه در هر گوشه است پندی بروی خوش بگو، آن نرگس مستانه را گریار میخواهی بیا،می خواره و قلاش شو بر پای مستان سربنه، بگذار این افسانه را آن باده صاف بقا مینوش از جام فنا بشنو بگوش جان و دل، پند خوش رندانه را چون عقل را بیگانگی پیوسته شد با عاشقی تو آشنای عشق شو، بگذار آن بیگانه را زان بحرمی جویی روان سازم دگر در ملک جان معمورتر ز اول کنم، باز این ده ویرانه را با چنگ و عود و ارغنون آیم بمیخانه درون آرایم از معشوق و می خوش مجلس شاهانه را دیدیم از عین العیان،همچو(ن) اسیری در جهان ما بزمگاه عشق او هم کعبه هم بتخانه را اسیری لاهیجی