اندر ستایش سلطان محمود

ابوالقاسم فردوسیاندر ستایش سلطان محموداندر ستایش سلطان محمود - ادامه

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

همه مرز توران شکسته دلند
ز تیمار دل را همی بگسلند

نبینند جز مرگ پیران بخواب
نخواند کسی نام افراسیاب

بباشیم تا نامداران ما
مهان و ز لشکر سواران ما

ببینند ایرانیان را بچشم
ز دل کم شود سوگ با درد و خشم

هم ایرانیان نیز چندین سپاه
ببینند آیین تخت و کلاه

دو لشکر برین گونه پر درد و خشم
ستاره به ما دارد از چرخ چشم

بانبوه جستن نه نیکوست جنگ
شکستی بود باد ماند بچنگ

مبارز پراگنده بیرون کنیم
از ایشان بیابان پر از خون کنیم

چنین داد پاسخ که ای شهریار
چو زین گونه جویی همی کارزار

نخستین ز لشکر مبارز منم
که بر شیر و بر پیل اسب افگنم

کسی را ندانم که روز نبرد
فشاند بر اسب من از دور گرد

مرا آرزو جنگ کیخسروست
که او در جهان شهریار نوست

اگر جوید او بی گمان جنگ من
رهایی نیابد ز چنگال من

دل و پشت ایشان شکسته شود
بارن انجمن کار بسته شود

و گر دیگری پیشم آید به جنگ
بخاک اندر آرم سرش بی درنگ

بدو گفت کای کار نادیده مرد
شهنشاه کی جوید از تو نبرد

اگر جویدی هم نبردش منم
تن و نام او زیر پای افگنم

گر او با من آید بوردگاه
برآساید از جنگ هر دو سپاه

بدو شیده گفت ای جهاندیده مرد
چشیده ز گیتی بسی گرم و سرد

پسر پنج زنده ست پیشت بپای
نمانیم تا تو کنی رزم رای

نه لشکر پسندد نه ایزد پرست
که تو جنگ او را کنی پیشدست

بدو گفت شاه ای سرفراز مرد
نه گرم آزموده ز گیتی نه سرد

از ایدر برو تا میان سپاه
ازیشان یکی مرد دانا بخواه

بکیخسرو از من پیامی رسان
که گیتی جز این دارد آیین و سان

نبیره که رزم آورد با نیا
دلش بر بدی باشد و کیمیا

چنین بود رای جهان آفرین
که گردد جهان پر ز پرخاش و کین

سیاوش نه بر بیگنه کشته شد
شد از آموزگاران سرش گشته شد

گنه گر مرا بود پیران چه کرد
چو رویین و لهاک وفرشیدورد

که بر پشت زینشان ببایست بست
پر از خون بکردار پیلان مست

گر ایدونک گویم که تو بدتنی
بد اندیش وز تخم آهرمنی

بگوهر نگه کن بتخمه منم
نکوهش همی خویشتن را کنم

تو این کین بگودرز و کاوس مان
که پیش من آرند لشکر دمان

نه زان گفتم این کز تو ترسان شدم
وگر پیر گشتم دگر سان شدم

همه ریگ و دریا مرا لشکرند
همه نره شیرند و کنداورند

هر آنگه که فرمان دهم کوه گنگ
چو دریا کنند ای پسر روز جنگ

ولیکن همی ترسم از کردگار
ز خون ریختن وز بد روزگار

که چندین سرنامور بی گناه
جدا گردد از تن بدین رزمگاه

گر از پیش من بر نگردی ز جنگ
نگردی همانا که آیدت ننگ

چو با من بسوگند پیمان کنی
بکوشی که پیمان من نشکنی

بدین کار باشم ترا رهنمای
که گنج و سپاهت بماند بجای

چو کار سیاوش فرامش کنی
نیارا بتوران برامش کنی

برادر بود جهن و جنگی پشنگ
که در جنگ دریا کند کوه سنگ

هران بوم و برکان ز ایران نهی
بفرمان کنم آن ز ترکان تهی

ز گنج نیاکان ما هرچ هست
ز دینار وز تاج و تخت و نشست

ز اسب و سلیح و ز بیش و ز کم
که میراث ماند از نیا زادشم

ز گنج بزرگان و تخت و کلاه
ز چیزی که باید ز بهر سپاه

فرستم همه همچنین پیش تو
پسر پهلوان و پدر خویش تو

دو لشکر برآساید از رنج رزم
همه روز ما بازگردد ببزم

ور ایدونک جان ترا اهرمن
بپیچد همی تا بپوشی کفن

جز از رزم و خون کردنت رای نیست
بمغز تو پند مرا جای نیست

تو از لشکر خویش بیرون خرام
مگر خود برآیدت ازین کار کام

بگردیم هر دو بوردگاه
بر آساید از جنگ چندین سپاه

چو من کشته آیم جهان پیش تست
سپه بندگان و پسر خویش تست

و گر تو شوی کشته بر دست من
کسی را نیازارم از انجمن

سپاه تو در زینهار منند
همه مهترانند و یار منند

وگر زانکه بامن نیایی به جنگ
نتابی تو با کار دیده نهنگ

کمر بسته پیش تو آید پشنگ
چو جنگ آوری او نسازد درنگ

پدر پیر شد پایمردش جوان
جوانی خردمند و روشن روان

بوردگه با تو جنگ آورد
دلیرست و جنگ پلنگ آورد

ببینیم تا بر که گردد سپهر
کرا بر نهد بر سر از تاج مهر

ورایدونک با او نجویی نبرد
دگرگونه خواهی همی کار کرد

بمان تا بیاساید امشب سپاه
چو بر سر نهد کوه زرین کلاه

ز لشکر گزینیم جنگاوران
سرافراز با گرزهای گران

زمین را ز خون رود دریا کنیم
ز بالای بد خواه پهنا کنیم

دوم روز هنگام بانگ خروس
ببندیم بر کوههٔ پیل کوس

سران را به یاری برون آوریم
بجوی اندرون آب و خون آوریم

چو بد خواه پیغام تو نشنود
بپیچد بدین گفتها نگرود

بتنها تن خویش ازو رزم خواه
بدیدار دوراز میان سپاه

پسر آفرین کرد و آمد برون
پدر دیده پر آب و دل پر ز خون

گزین کرد از موبدان چار مرد
چشیده بسی از جهان گرم و سرد

وزان نامداران لشکر هزار
خردمند و شایستهٔ کارزار

بره چون طلایه بدیدش ز دور
درفش و سنان سواران تور

ز ترکان که هر آنکس که بد پیشرو
زناکاردیده جوانان نو

ابوالقاسم فردوسی