ابن یمین
قصیده ها
شمارهٔ ٣٧ - ایضاً قصیده در منقبت حضرت علی مرتضی(ع) والصلوه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آنرا که پیشوای دو عالم علی بود نزد خدای منزلتی بس علی بود اقبال دارد آنکه زند دم ز دوستیش بل بندگی قنبرش از مقبلی بود امروز هر دلی که تهی باشد از ولاش روز جزا ز نار سقر ممتلی بود بر اتفاق مرشد و هادی اولیاست از نور اوست مقتبس آنکو ولی بود شرطست در نماز جماعت امام را کاو را از آن میان صفت افضلی بود فاضل بجای ماندن و مفضول را امام کردن نه در طریقه حق مبطلی بود هر کس که مؤمنست بفرمان مصطفی مولاش اگر عناد ندارد علی بود گر فیض او مدد نکند خاطر مرا آخر مرا بگوی که این پر دلی بود ممدوح از این قبیل که گفتم فضایلش گفتن مدیح غیر وی از جاهلی بود تا زنده ماند ابن یمین کار افضلش در گلشن مدایح او بلبلی بود ابن یمین