عرفی شیرازی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۴۰۶: رفتم که بشکنم به ملامت سبوی خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رفتم که بشکنم به ملامت سبوی خویش در راه دل سبیل کنم آبروی خویش بر عافیت چه ناز کنم گر برآورم خود را به عادت غم و غم را به خوی خویش شد عمرها که برده ای از خویشتن مرا بازآورم که سوختم از آرزوی خویش خود را چنان ز هجر تو گم کرده ام که هست مشکل تر از سراغ توام جست و جوی خویش تا مست گفتگوی تو گشتم، ز همدمان بیگانه وار می شنوم گفتگوی خویش این جنس گریه، عرفی، ز اعجاز برترست دریا گره نکرده کسی در گلوی خویش عرفی شیرازی