قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ - ایضاله

شیخ فخرالدین عراقیقصایدقصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ - ایضاله

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

حبذا صفهٔ سرای کمال

خوشتر از روی دلبران به جمال

طیره از زلف او ریاض بهشت

خجل از ذوق او نعیم وصال

هفتمین طارم آستانهٔ او

هشتمین بوستان صف نعال

هر یک از جام قبهٔ نورش

جام گیتی نما به استقلال

سایهٔ این سرای جان افزا

سر بسر نور آفتاب مثال

خوان این مجلس جهان آرای

مشتمل بر نعیم و جاه و جلال

بر در فیض این سراپرده

آفرینش طفیل و خلق عیال

وز سر خوان این خزانهٔ نور

دو جهان را همیشه برگ و نوال

نغمات صدای ایوانش

عاشقان را محرک آمال

نفحات ریاض بستانش

مرده زنده کنند در همه حال

در هوای درست او نبود

هیچ بیمار جز نسیم شمال

در درون ریاض او نرود

هیچ تر دامنی جز آب زلال

صورت سایهٔ درختانش

هر چه بینی درین جهان اشکال

جنبش موج آب حیوانش

هر چه یابی زمان زمان ز احوال

تا سرایی چنین بدید ملک

می زند در هوای او پر و بال

تا صریر درش شنود فلک

بر درش چرخ می زند همه سال

در نیابند نقش این خانه

نقش بندان کارگاه خیال

عقل اگر چه ز خانه بیرون نیست

هم نیابد درون خانه مجال

نام این خانه می نیارم گفت

از پی عقل و العقول عقال

خود تو از پیش چشم خود برخیز

تا ببینی عیان به دیدهٔ حال

خویشتن را درون این حضرت

بر سریر سعادت و اقبال

مطرب آغاز کرد ساز طرب

ساقی آورد جام مالامال

چون عراقی همه جان سرمست

از می وصل و بی خبر ز وصال

شیخ فخرالدین عراقی