قصیدهٔ شمارهٔ ۱ - در مدح شیخ حمیدالدین احمد واعظ

شیخ فخرالدین عراقیقصایدقصیدهٔ شمارهٔ ۱ - در مدح شیخ حمیدالدین احمد واعظ

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای صبا جلوه ده گلستان را

با نوا کن هزاردستان را

بر کن از خواب چشم نرگس را

تا نظاره کند گلستان را

دامن غنچه را پر از زر کن

تا دهد بلبل خوش الحان را

گل خوی کرده را کنی گر یاد

کند ایثار بر تو مرجان را

ژاله از روی لاله دور مکن

تا نسوزد ز شعله بستان را

مفشان شبنم از سر سبزه

به خضر بخش آب حیوان را

تا معطر شود همه آفاق

بگشائید زلف جانان را

بهر تشویش خاطر ما را

برفشان طرهٔ پریشان را

سر زلف بتان به رقص درآر

تا فشانیم بر سرت جان را

برقع از روی نیکویان به ربای

تا ببینم ماه تابان را

ور تماشای خلد خواهی کرد

بطلب راه کوی جانان را

بگذر از روضه قصد جامع کن

تا ببینی ریاض رضوان را

نرمکی طره از رخش وا کن

بنگر آن آفتاب تابان را

حسن رخسار یار را بنگر

گر به صورت ندیده ای جان را

مجلس وعظ واعظ اسلام

حل کن مشکلات قرآن را

اوست اوحد حمید احمد خلق

کز جلالش نمود برهان را

پیش تو ای صبا، چه گویم مدح

گر توانی ادا کنی آن را

برسان از کرم زمین بوسم

ور توانی بگوی ایشان را

خدمت ما بدو رسان و بگو

کای فراموش کرده یاران را

ای ربوده ز من دل و جان را

وی به تاراج داده ایمان را

در سر آن دو زلف کافر تو

دل و دین رفت این مسلمان را

چشم تو می کند خرابی و ما

بر فلک می زنیم تاوان را

گر خرابی همی کند چه عجب؟

خود همین عادت است مستان را

مردم چشم تو سیه کارند

وین نه بس نسبت است انسان را

همه جایی تو را خوش است ولیک

بی تو خوش نیست اهل ملتان را

شاد کن آرزوی دلها را

بزدای از صدور احزان را

قصهٔ درد من بیا بشنو

می نیابم، دریغ، درمان را

باز سرگشته ام همی خواهد

تا چه قصد است چرخ گردان را

خواهدم دور کردن از یاران

خود همین عادت است دوران را

ما چه گویی، قضا چو چوگانی

چه از آنجا که گوست چوگان را؟

می کند خاطرم پیاپی عزم

که کند یک نظاره جانان را

دیده امیدوار می باشد

تا ببیند جمال خوبان را

منتظر مانده ام قدوم تو را

هین وداعی کن این گران جان را

آخر ای جان، غریب شهر توام

خود نپرسی غریب حیران را؟

هر غریبی که در جهان بینی

عاقبت باز یابد اوطان را

جز عراقی که نیست امیدش

تا ببیند وصال کمجان را

من نگویم که حسنت افزون باد

چون بدان راه نیست نقصان را

باد عمرت فزون و دولت یار

تا بود دور چرخ گردان را

شیخ فخرالدین عراقی