شیخ فخرالدین عراقی
غزلیات
غزل شماره ۱۲۷: آب حیوان است، آن لب، یا شکر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آب حیوان است، آن لب، یا شکر؟ یا سرشته آب حیوان با شکر؟ نی خطا گفتم: کجا لذت دهد آب حیوان پیش آن لب یا شکر؟ کس نگوید نوش جان ها را نبات کس نخواند جان شیرین را شکر لعل تو شکر توان گفت، ار بود کوثر و تسنیم جان افزا شکر قوت جان است و حیات جاودان نیست یار لعل تو تنها شکر ای به رشک از لعل تو آب حیات وی خجل زان لعل شکرخا شکر وامق ار دیدی لب شیرین تو خود نجستی از لب عذرا شکر نام تو تا بر زبان ما گذشت می گدازد در دهان ما شکر از لب و دندان تو در حیرتم تا گهر چون می کند پیدا شکر؟ تا دهانت شکرستان گشت و لب در جهان تنگ است چون دلها شکر من چرا سودایی لعلت شدم از مزاج ار می برد سودا شکر؟ گرد لعل تو همی گردد نبات نی، طمع دارد از آن لبها شکر گرد بر گرد لب شیرین تو طوطیان بین جمله سر تا پا شکر لعل و گفتار تو با هم در خور است باشد آری نایب حلوا شکر طبع من شیرین شد از یاد لبت ای عجب، چون می شود دریا شکر؟ لفظ شیرین عراقی چون لبت می فشاند در سخن هر جا شکر شیخ فخرالدین عراقی