قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - ایضا در مدح همو گوید

عبید زاکانیقصایدقصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - ایضا در مدح همو گوید

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

بنوش باده که فصل بهار می آید

نوید خرمی از روزگار می آید

ز ابر قطرهٔ آب حیات میبارد

ز باد نفخهٔ مشک تتار می آید

برای رونق بزم معاشران لاله

گرفته جام می خوشگوار می آید

میان باغ به صد لب شکوفه میخندد

که سبزه میدمد و گل به بار می آید

دماغ شیفتگان را به جوش میرد

خروش مرغ که از مرغزار می آید

هزار پیرهن از شوق میکند پاره

به گوش غنچه چو بانک هزار می آید

به باغ گربه بر اطراف شاخ پنداری

گشاده پنجه باری شکار می آید

به هر کجا که رود مرده زنده گرداند

نسیم کز طرف جویبار می آید

کنون چو غنچه و گل هرکجا که زنده دلیست

به زیر سایهٔ بید و چنار می آید

کنار آب و کنار بتان غنیمت دان

کنون که موسم بوس و کنار می آید

غلام دولت آنم که مست سوی چمن

گرفته دست بتی چون نگار می آید

به باغ جلوه کنان گل نهاده زر بر کف

به بزم شاه جهان با نثار می آید

جمال دنیی ودین کافتاب هر روزه

به سوی درگه او بنده وار می آید

خدایگان سلاطین که دولت او را

مدد ز حضرت پروردگار می آید

شهیکه مژدهٔ اقبال و کامرانی او

ز اوج طارم نیلی حصار می آید

فلک خزاین جنات آستانهٔ تو

کجا سپهر برین در شمار می آید

به روز معرکه خورشید تیغ زن هر دم

ز زخم تیغ تو در زینهار می آید

ز باد نیزهٔ آتش نهیب چون آبت

عدوی سوخته دل خاکسار می آید

به هر طرف که رود رایت تو نصرت و فتح

پذیره اش ز یمین و یسار می آید

خجسته سایهٔ چتر جهانگشای ترا

ز همنشینی خورشید عار می آید

به بندگی تو هر کو نگه کند ننگش

ز نام رستم و اسفندیار می آید

ز گفته های کسان عرض میکنم بیتی

که عرض کردنش اینجا به کار می آید

ز عمر برخور و دل را نوید شادی ده

که بوی دولتت از روزگار می آید

هزار سال بمان کامران که دولت تو

بدانچه رای کنی کامکار می آید

عبید زاکانی