شمارهٔ ۶ - فی المرثیه

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

یا حسین ای جان فدای نام غم افزای تو
کرده ما را دل کباب اندوه جان فرسای تو

چون به راه حق برای شیعیان سر داده ای
ای سرما شیعیان قربان خاک پای تو

کاش می شد جسم ما از تیغ بران چاک چاک
تا نگشتی پاره پاره همچو گل اعضای تو

ای کلام الله چو افتادی به دشت مشرکین
قطه قطعه شد ز جور ناکسان اجزای تو

کاش ما را ببدجگر صدپاره از شمشیر و تیر
پاره از تیر سه شعبه می نگشت امعای تو

خاک عالم کاش می شد بر سر پیر و جوان
می نبد غلطان به خاک و خون قدر عنای تو

آبهای جمله عالم کاش می گشتی سراب
آن زمان کز تشنگی خشکیده شد لبهای تو

سیل اشک از دیده هر چشم می آید برون
گشته طوفان جهان از داغ طوفان زای تو

زد گریبان چاک در جنت ز غم خیرالنسا
چون شنود از بی کسی فریاد و اغوثای تو

شد زمین کربلا را رتبه بالاتر ز عرش
تا فتاد از روی زین آن قامت زیبای تو

شمر چون برداشت سر از مخزن علم خدا
بهر غارت شد روان از هر طرف اعدای تو

کاش می شد خیمه گردون خراب و می نشد
خیمه گهت شعله ور از خصم بی پروای تو

می ندانم با چه دل خولی بی دین لعین
روی خاکستر نهاد آن موی عنبر سای تو

خسروا یتیبه بتی چون مقرر گشته است
بهر مداح درت از ایزد یکتای تو

کن کرم امروز یک بیت ای امام ذوالکرم
باقی دیگر برای وعده فردای تو

لیک در فردای محشر سخهت دارم آرزو
تا شود جایم در آنجایی که باشد جای تو

این تمناگر چه از (حاجب) بعید است و عجیب
لیک چندان نیست نزد همت والای تو

صامت بروجردی