شمارهٔ ۳ - در تنبیه و گریز به مصیبت حضرت عباس(ع)

صامت بروجردیمختصری از اشعار افصح الشعراء (میرزا حاجب بروجردی)شمارهٔ ۳ - در تنبیه و گریز به مصیبت حضرت عباس(ع)

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

دلا نبود ثباتی پایه این چرخ کیهان را
چو خوش بگرفته سخت این بنای سست بنیان را

از این سوادی بی سود جهان صرف نظر بنما
کز این سودا در آخر کس ندیده غیر خسران را

مده سرمایه نقد حیات خویش را از کف
مخور جانا فریب نفس و تسویلات شیطان را

بود سرمایه عمرت پی آمال روز و شب
کند سرقت ز تو هر دم متاع دین و ایمان را

مشو پایند این قید تعلق های جسمانی
ازین آب و گل هستی بیفشان دست و دامان را

مجرد شو که تا اسزی مقام قرب حق حاصل
بزن این شاخ هجران و بکن این بیخ حرمان را

به زندان جهالت از ضلالت داده ماوا
تو آن عقلی کز او باید عبادت کرد رحمان را

کمال آدمی جو کز ملک دادت شرف یزدان
چو بر تشریف کرمنا مشرف کرد انسان را

به شکر اینکه اندر سفره داری لقمه نانی
به هنگام توانایی بجو حال ضعیفان را

ز (یوماً کان شر امستطیرا) گرامان خواهی
پذیر از &laquo;یطعمون&raquo; ایتام و مسکین و اسیران را

نخواهی برد زین دنیای فانی جز عمل چیزی
اگر باشد تو را تخت جم و ملک سیلمان را

خوری مال حرام خلق را آخر نمی بینی
که گرگ مرگ کرده بهر جانت تیز دندان را

دمی از روی عبرت سوی قبرستان نظر بنما
ببین در خاک ذلت پیکر پاک عزیزان را

چسان کرده اجل پامال خاک حسرت و محنت
قد سرو جوانان ماه روی نوعروسان را

تو را بس دردها باشد چرا بنشسته غافل
برای چاره دردت مهیا ساز درمان را

بزن دست توسل بر ولای شبل شیر حق
که شست از دست دست و داد در راه خدا جان را

ابوالفضل که باشد در لقب ماه بنی هاشم
که نورش کرده روشن شمع بزم آل عمران را

بود ماه دو هفته خوشه چین خرمن حسنش
دهد فیض تجلی از جمالش مهر رخشان را

جهان فضل و بحر علم و حلم و معدن بخشش
که ز کمتر سخایش داده رونق ملک امکان را

سپهر معرفت را طلعت وی نیز اعظم
ز نور چهر خود تابان نموه ماه تابان را

ز فرط رتبه و جاه و جلال و عز و زیب و فر
به کمتر پایه قدرش خود بنشاند کیوان را

کند سطح زمین را تنگ از بس دست و سر ریزد
بره روز رزم گر گیرد یه کف شمشیر بران را

چنان در وعده روز الستش بود پابرجا
که سر داد از وفا و برد بر سر عهد و پیمان را

نمود از جان قبول یاری فرزند پیغمبر
علمداری و سقائی و سرداری طفلان را

چو دید از چار سو بر شاهدین بستند و بگشودند
ره آب و در کفر و نفاق و بغی و عدوان را

جهان چو نچشم دشمن تنگ شد بر چشم حق بینش
چو بشنید از عطش فریاد و افغان یتیمان را

به کف بگرفت تیغ آبدار و مشک خشکیده
چو گردون خمش دوزد بوسه پای شاه خوبان را

که ای جان برادر زندگی دشوار شد بر من
نظر کن خاطر افسرده و حال پریشان را

دگر مپسند بر عباس درد و محنت دنیا
که نتوانم کشم بار غم هجران یاران را

بده ذانم که شاید گیرم از این قوم دون آبی
نشانم از عطش سوز دل اطفال عطشان را

گرفت اذن جهاد از اشه و روآورد در میدان
زبان پند بگشود و بگفت آن کفر کیشان را

که ای بی رحم مردم بر حریم مصطفیرحمی
نوازید از وفا در این دیار غم غریبان را

حدیث اکرم الضیف از نبی گر هست بر خاطر
چشد پس حق اکرام و کجا شد رسم احسان را

شما را دعوی اسلام و آل مصطی مهمان
مسلمان بر لب دریا کشد کی تشبه مهمان را

بود لب تشنه سبط احمد مرسل شهنشاهی
که جوید خضر از جوی وصالش آب حیوان را

حسینی را که روی بال بردش جبرئیل از فرش
منور ساخت از قنداقه خود عرش یزدان را

بدل داغی نهادید از غم مرگ جوانانش
که سوزد آه دلسوزدش دل گبر و مسلمان را

دهید آبی که از سوز عطش غش کرده اطفالش
که تا تسکین دهد از تشنگی اطفال گریان را

چو دید از حرف حق نبود اثر بر قلب دور از حق
به آه دل بود حرف نصیحت مشت و سند آن را

زبان از پبند بست و همچو شیران پور شیر حق
کشید از قهر تیغ آبدار شعله افشان را

ز بس افکند مرد و مرکب و بس ریخت دست و سر
که توسن کرد گم از فرط کشته راه جولان را

چو زور بازوش را دید خسم اندر صف هیجا
دو اسبه کردطی از ضرب تیغش راه نیران را

صفوف کفر را از هم درید و سوی شط آمد
نظر بر آب افکند و کشید از سینه افغان را

کفی پر آب کرد و خواست تر سازد لب خشکش
به یاد آورد کام تشنه شاه شهیدان را

نخورد آب ولی پر کرد مشک و شد ز شط بیرون
که بارید از عدو تیر بلا چو ابر باران را

برای حفظ مشک آب پیش حمله عدوان
خریداری به جان می کرد نوک تیر و پیکان را

تنش چو نبرک شد چاک چاک از ناوک دشمن
ز پیکر مرغ روحش کرد میل کوی جانان را

فکندند از یسار و از یمین آخر به تیغ کین
ز جسم نازنینش دست همچون شاخ مرجان را

تنش خالی ز خون گشت و ولی بدمشک پرآبش
به شکر آب می کردی سپاس حی سبحان را

که ناگه از کمانگاه قدرتیری ز کین آمد
قضا بر مشک بنشانید تا پر تیر پران را

چو آبش ریخت افتاد و ندا زد سوی شاهدین
که دریاب ای برادر این شهید زار و نالان را

در این هنگام رفتن بر سر این کشته راهت
بنه پایی که تا سازم نثار مقدمت جان را

مبر در خیمه ام تا جان بود برجسم بیتابم
که نتوانم ز شرم آب ببینم روی طفلان

گذشت از این جهان و از غم بی دستش (حاجب)
مجدد کرد در عالم ز سیل اشک طوفان را

صامت بروجردی