شمارهٔ ۶۸ - زبان حال علی مرتضی با فاطمه زهرا(ع)

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای گرامی گوهر درج عفاف
حوریان را خاک درگاهت مطاف

عصمت کبرای حی دادگر
دختر نیک اختر خیرالبشر

باز گردون حیله ای انگیخته
طرح نو بهتر جدایی ریخته

می زند دهر از عداوت دم به دم
رونق غمخانه ما را به هم

سخت در بستر نزار افتاده ای
از چه روای جان ز کار افتاده ای

از چه ترک آشنایی کرده ای
وز علی فکر جدایی کرده ای

همچو گویم از هجوم درد و آه
خواهی از هجران خود تو را همچو کاه

دیده ای اندر جدایی حاصلی
یا ز درد این عمت غافلی

بر میفکن ای به محنت یار من
پرده طاقت ز روی کار من

بس بود خاکی که ما را شد به سر
جان من نام جدایی را مبر

گر بنای صبر را دادی به آب
می کنی از گریه عالم را خراب

کار صبر و طاقتم در دست تست
رشته امید من پا بست تست

بعد پیغمبر ز اشرار عرب
هر چه دیدم ظلم و طغیان و غضب

بودم از هر ابتلا بی واهمه
شاد کام از وصل تو ای فاطمه

گر ز خون دامان دل آلوده بود
تا تو بودی خاطرم آسوده بود

چون تو بندی از جهان بار سفر
در فراقت بگذرد آبم ز سر

ای انیس غصه پنهانی ام
وی دوای درد بی سامانی ام

از تو خواهم عذر عمر رفته را
رنج های سال و ماه و هفته را

تا قدم در کلبه ام افراختی
با همه بیش و کم من ساختی

از غم و زحمت نیاسودی دمی
داشتی هر دم غمی و ماتمی

بردی اندر خانه ام ای خون جگر
گرسنه با عور و عریانی به سر

با چه زحمت ها و غم ها نو به نو
اکتفا کردی به قرص نان جو

ای انیس و مونس دیرینه ام
داغ خود چون مینهی بر سینه ام

نزد باب ای آفتاب منجلی
در جنان منما شکایت از علی

لیک بر گو در بر ختمی مآب
شد گلوی شوهرم اندر طناب

گو برای بیعت ارباب فجور
جان مسجد کشیدندش به زور

گو نهاد ای جان به قربان سرت
پای هر بیگانه روی منبرت

گو نهادند امتت ای سرفراز
در به روی دخترت بعد از تو باز

نیست یارای نوشتن خامه را
مختصر کن (صامت) این هنگامه را

صامت بروجردی