صامت بروجردی
غزلیات
شمارهٔ ۶۷: رخت را ماه میگفتیم اگر مه داشت پیرایه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رخت را ماه می گفتیم اگر مه داشت پیرایه قدت را سرو می گفتیم نبود ار سرو را سایه نزاده دایه امکان دگر طفلی بدین خوبی تعالی الله ار این طفل و هزار احسن بر این دایه به فال وصل بگشودم نقاب از مصحف رویت ز بسم الله ابرویت درآمد اول آیه نهادم دل به ابرویت که از کشتن شوم ایمن ندانستم که با ترکان چشمت گشته همسایه دهد بر باد آب دیده خاک هستی ما را بلی ویران شود آن خانه کابش هست در پایه طمع از وصل ببریدم چو روی خوب تو دیدم ندارد نقد جان قدری و حسن تو گرانمایه به بازار محبت باختی (صامت) دل و دین را عجب در عشق خوبان شد نصیب سود و سرمایه صامت بروجردی