عارف قزوینی
تصنیف ها
شمارهٔ ۱۱ - باد فرحبخش بهاری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عارف در دیوانش می نویسد که این تصنیف را پنج-شش ماه پس از «تصنیف شوستر» (که آن را زمستان سال ۱۳۲۹ ه.ق سروده) با «یک حالت یأس و ناامیدی» ساخته است. باد فرح بخش بهاری وزید پیرهن عصمت گل بردرید نالۀ جان سوز ز مرغ قفس تا به گلستان رسید (تا به گلستان رسید) قهقهۀ کبک دری بود چو از خودسری پنجۀ شاهین چرخ بی درنگ زد به چنگ رشتۀ عمرش برید تا به قفس اندرم ریخته یکسر برم بایدم از سر گذشت شاید از این در پرید کشمکش و گیر و دار اگر گذارد کج روی روزگار اگر گذارد پای گل از باده تر کنم دماغی نیش جگر خوار خار اگر گذارد این دل بی اختیار اگر گذارد گوشه کنم اختیار اگر گذارد ز آه دل آتش زنم به عمر بدخواه دیدۀ خونابه بار اگر گذارد عارف قزوینی