خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۶۶۴: من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی وانکه جان می دهد از حسرت تیغ تو منم تن من گر چه شد از شوق میانت موئی نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم اثری بیش نماند از من و چون باز آئی این خیالست که بینی اثری از بدنم عهد بستی و شکستی و ز ما بگسستی عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم چون توانم که دمی خوش بزنم کاتش عشق نگذارد که من سوخته دل دم بزنم اگر از خویشتنم چند ز درد دل خویش دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم اگر از خویشتنم هیچ نمی آید یاد دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم می نوشتم سخنی چند ز درد دل خویش دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم ایکه گفتی که بغربت چه فتادی خواجو چکنم دور فلک دور فکند از وطنم در پی جان جهان گرد جهان می گردم تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم خواجوی کرمانی