خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۳۰۹: آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد هر دم لب شیرینش شوری دگر انگیزد گر زانکه ترش گردد ور تلخ دهد پاسخ از غایت شیرینی از لب شکر انگیزد لؤلؤ ز صدف خیزد وین طرفه که هر ساعت از لعل گهر پوشش لؤلؤی تر انگیزد از نافهٔ تاتاری بر مه فکند چنبر وانگه بسیه کاری مشک از قمر انگیزد گر زلف سیه روزی از چهره براندازد ماهیست تو پنداری کز شب سحر انگیزد برخیزم و بنشانم در مجلس اصحابش کان فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد خونشد جگر از دردم وندر غم او هر دم از دیدهٔ خونبارم خون جگر انگیزد سیمی که مرا باید از دیده شود حاصل وجهم به از این چبود کز چهره برانگیزد چون یاد کند خواجو یاقوت گهر بارش از چشم عقیق افشان عقد گهر انگیزد خواجوی کرمانی