خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۲۳۵: حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح که راح را بود آندم خواص جوهر روح فکنده مرغ صراحی خروش در مجلس چو بلبلان سحر در چمن بوقت صبوح مباش بی لب یاقوت و جام یاقوتی که نیست بی می و معشوق در زمانه فتوح مرا چو توبه گنه بود توبه کردم از آن که گر نکرد گناه از چه توبه کرد نصوح نوشته اند بر اوراق کارنامهٔ عشق که رند را نبود در صلاح و توبه صلوح مرا که از درت امید فتح بابی نیست در دو لختی چشمست بر رهت مفتوح خیال نرگس مستت چو در دلم گذرد شود ز خنجر خونریز او دلم مجروح فشاند برجگر ریش من غم تو نمک نبشت دفتر حسن ترا خط تو شروح گر آب دیده ز سر برگذشت خواجو را گمان مبر که بطوفان هلاک گردد نوح خواجوی کرمانی