خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۱۷۷: من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست کز نکورویان اگر بد در وجود آید نکوست گر عرب را گفتگوئی هست با ما در میان حال لیلی گو که مجنون همچنان در جستجوست چون عروس بوستان از چهره بگشاید نقاب بلبل ار وصف گل سوری نگوید هرزه گوست گر چه جانان دوست دارد دشمنی با دوستان دشمن جان خودست آنکس که برگردد ز دوست همچو گوی ارزانکه سرگردان چوگان گشته ئی سر بنه چون در سر چوگان هوای زخم گوست کاشگی از خاک کویش من غباری بودمی کانکه او را آبروئی هست پیشش خاک کوست چشمهٔ جانبخش خضرست آن که آبش جانفرانست روضهٔ بستان خلدست این که بادش مشکبوست چون صبا حال پریشانی زلفت شرح داد هیچ می دانی کز آنساعت دلم در بند اوست با تو خواجو را برون از عشق چیزی دیگرست ورنه در هر گوشه ماهی سرو قد لاله روست خواجوی کرمانی