خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۱۶۶: مرا یاقوت او قوت روانست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا یاقوت او قوت روانست ولی اشکم چو یاقوت روانست رخش ماهست یا خورشید شب پوش خطش طوطیست یا هندوستانست صبا از طره اش عنبر نسیمست نسیم از سنبلش عنبر فشانست میانش یکسر مو در میان نیست ولیکن یک سر مویش دهانست شنیدم کان صنم با ما چنان نیست ولیکن چون نظر کردم چنانست ز چشمش چشم پوشش چون توان داشت که یکچندست کوهم ناتوانست بیا آن آب آتش رنگ در ده که گر خود آتشست آتش نشانست بدان ماند که خونش می دواند بدینسان کز پیت اشکم روانست چو مرغی زیرک آمد جان خواجو که او را دام زلفت آشیانست خواجوی کرمانی