خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۱۲۱: گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست رقم از غالیه بر گل زده کاین خط غبارست رشته ئی برقمر انداخته کاین مار سیاهست نقطه ئی برشکر افکنده که این مهرهٔ مارست مشک بر برگ سمن بیخته یعنی شب قدرست زلف شبرنگ بهم بر زده یعنی شب تارست لل از پستهٔ خود ریخته کاین چیست حدیثست لاله در مشک نهان کرده که این چیست عذارست نرگسش خفته و آوازه در افکنده که مستست وندرو باده اثر کرده که در عین خمارست باد بویش بچمن برده که این نکهت مشکست وز چمن نکهتی آورده که این نفخهٔ یارست مرغ برطرف چمن شیفته کاین کوی حبیبست باد بر برگ سمن فتنه که این روی نگارست سر موئی بصبا داده که این نافهٔ چینست بوئی از طره فرستاده که این باد بهارست نرگسش خون دلم خورده که این جام صبوحست غمزه اش قصد روان کرده که هنگام شکارست تهمتی بر شکر افکنده که این گفتهٔ خواجوست برقعی برقمر انداخته کاین لیل و نهارست خواجوی کرمانی