شماره ۲۱۷ - در مذمت آب و هوای ری گوید: خاک سیاه بر سر آب و هوای ری

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

خاک سیاه بر سر آب و هوای ری
دور از مجاوران مکارم نمای ری

در خون نشسته ام که چرا خوش نشسته ام
این خواندگان خلد به دوزخ سرای ری

آن را که تن به اب و هوای ری آورند
دل آب و جان هوا شد از آب و هوای ری

ری نیک بد ولیک صدورش عظیم نیک
من شاکر صدور و شکایت فزای ری

نیک آمدم به ری، بد ری بین به جای من
ایکاش دانمی که چه کردم به جای ری

عقرب نهند طالع ری من ندانم آن
دانم که عقرب تن من شد لقای ری

سرد است زهر عقرب و از بخت من مرا
تب های گرم زاد ز زهر جفای ری

ای جان ری فدای تن پاک اصفهان
وی خاک اصفهان حسد توتیای ری

از خاص و عام ری همه انصاف دیده ام
جور من است ز آب و گل جان گزای ری

میر منند و صدر منند و پناه من
سادات ری، ائمهٔ ری، اتقیای ری

هم لطف و هم قبول و هم اکرام یافتم
ز احرار ری و افاضل ری و اولیای ری

از بس مکان که داده و تمکین که کرده اند
خشنودم از کیای ری و ازکیای ری

چون نیست رخصه سوی خراسان شدن مرا
هم باز پس شوم نکشم پس بلای ری

گر باز رفتنم سوی تبریز اجازت است
شکرانه گویم از کرم پادشای ری

ری در قفای جان من افتاد و من به جهد
جان می برم که تیغ اجل در قفای ری

دیدم سحرگهی ملک الموت را که پای
بی کفش می گریخت ز دست و بای ری

گفتم تو نیز؟ گفت چو ری دست برگشاد
بویحیی ضعیف چه باشد به پای ری

خاقانی شروانی