خاقانی شروانی
قصاید
شماره ۱۴۱ - باز هم در مرثیهٔ خانوادهٔ خویش: بس وفا پرورد یاری داشتم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بس وفا پرورد یاری داشتم بس به راحت روزگاری داشتم چشم بد دریافت کارم تیره کرد گرنه روشن روی کاری داشتم از لب و دندان من بدرود باد خوان آن سلوت که باری داشتم گنج دولت می شمردم لاجرم در هر انگشتی شماری داشتم خنده در لب گوئی اهلی داشتی گریه در بر گویم آری داشتم من نبودم بی دل و یار این چنین هم دلی هم یار غاری داشتم آن نه یار آن یادگار عمر بس به آئین یادگاری داشتم راز من بیگانه کس نشنیده بود کاشنا دل رازداری داشتم هرگز از هیچ اندهم انده نبود کز جهان انده گساری داشتم انده آن خوردم که بایستی مرا کاندر انده اختیاری داشتم آن دل دل کو که در میدان لهو از طرب دلدل سواری داشتم پیش کز بختم خزان غم رسید هم به باغ دل بهاری داشتم بارم انده ریخت بیخم غم شکست گرنه باری بیخ و باری داشتم نی بدم آتش ز من در من فتاد کاندرون دل شراری داشتم کس مرا باور ندارد کز نخست کار ساز و ساز کاری داشتم من ز بی یاری چو در خود بنگرم هم نپندارم که یاری داشتم خاقانی شروانی