خاقانی شروانی
قصاید
شماره ۸۷ - در رثاء امام شهاب الدین ابوالفضائل شروانی: سر چه سنجد که هوش می بشود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سر چه سنجد که هوش می بشود تن چه ارزد که توش می بشود دلم از خون چه خم به جوش آمد جان چو کف زد به دوش می بشود منم آن بید سوخته که به من دیده راوق فروش می بشود چون گریزد دل از بلا؟ که جهان بر دلم تخته پوش می بشود من ز گریه نه ام خموش ولیک مرغ جانم خموش می بشود ساقی غم که جام جام دهد عمر در نوش نوش می بشود بختم آوخ که طفل گرینده است که به هر لحظه زوش می بشود طفل بد را که گریهٔ تلخ است به که در خواب نوش می بشود خواب آشفته دیده بودم دوش حالم امشب چو دوش می بشود دلم از راه گوش بیرون شد بیم آن بد که هوش می بشود نه به دل بودم این سخن نه به گوش که دل از راه گوش می بشود آه کز مردان امام شهاب آه من سخت کوش می بشود ای دریغ ای دریغ چندان رفت کآسمان پرخروش می بشود تف آه از دلم سرشته به خون سبحه سوز سروش می بشود به وفاتش امام انجم را ردی زر ز دوش می بشود داغ بر دل زیاد خاقانی گر ز دل یاد اوش می بشود خاقانی شروانی