حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۳۷۲: محرمی کو که پیامی برد از من جایی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
محرمی کو که پیامی برد از من جایی خدمتی رفع کند پیش جهان آرایی عجبی ، نادره یی ، طُرفه کشی ، چالاکی شکرینی ، نمکینی ، صنمی ، زیبایی امشب ای پیکِ صبا گر قدمی رنجه کنی مستغاثی سوی مولا بری از مولایی به بهشتی صفتی ، حوروشی ، جان بخشی از جگر سوخته ای ، دل شده ای ، شیدایی وحیِ مطلق بود از رویِ حقیقت رمزی که ز مملوک بری سویِ ملک سیمایی گو بر امّیدِ ملاقات تو تا چند آرد هر دم از خیلِ خیالت به سرم غوغایی هیچ نقصان نکند مملکتِ حسنِ ترا گر دمی شاد کند خاطر غم فرسایی قبلة جانِ من آن جاست که او را دیدم و او نگوید که ترا دیده ام آخر جایی آرزو می کندم باز شبی زلفینش حلقه در گردنِ خود کرده چو مار افسایی راست گفتند که با سر به درآید از پای هرکه در سر چو نزاری رَوَدش سودایی خوار منگر به عزیزان که نیابی چو منی خاصه در وصفِ جمالِ تو سخن پیرایی به جز از مستی و دیوانگی و بی خویشی چه بود حاصل ایّامِ قدح پیمایی حکیم نزاری قهستانی