حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۳۰۲: ساقیا می بیار حالی می
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ساقیا می بیار حالی می که ندارم سرِ کجا که و کی خلوتی کن که عشق بپسندد نه چو نفرت گرفته عشق از وی دردِ مخموری مرا دانی که نباشد علاج الا می هیچ درمان دگر نخواهد بود گفته اند آخِرُ الدَوا الکی باز گردد به اصلِ خود هر چیز چند گویی بس از شی ولاشی خنب شخص من است و می جانم زنده بی جان کجا بود رگ و پی بر سرم کن چنان شرابی پُر که ز پیشانیم بریزد خوی شرحِ ماء العنب نخوانده ای وِ مِن الماءِ کُلّ شِی ءِ حی جامِ می بر کف نزاری نه تا برآرد دمار از دمِ دی ورقِ نام و ننگ را طی کن تا کی از طمطراقِ حاتمِ طی حکیم نزاری قهستانی