حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۲۹۳: خوش ترست از آبِ حیوان خاکِ می
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خوش ترست از آبِ حیوان خاکِ می زندگی زهرست بی تریاکِ می روحِ راحِ خُلد می آید از او راحتِ روح است بویِ پاکِ می دیر شد تا عقلِ روشن بین به عشق خویشتن را بسته بر فتراکِ می مور و آن گه طاقتِ پهلویِ پیل پیل و آن گه حملۀ ناباکِ می ساقیا کف گیره یی ساز از مژه از پیِ برچیدنِ خاشاکِ می شیوۀ مستانِ چالاک است هین بر کفِ ما نه لبالب لاکِ می هم چو من برقّدِ او پوشد قبا هر که داند شیوۀ چالاکِ می آبِ خضرِ معنوی دانی که چیست ورقسم خواهی ز من حقّا که می ور قسم باور نداری هان گواه باز پرس از شیشۀ ضحّاکِ می سست می کوشد که می ترسد فقیه از خمارِ سختِ انده ناکِ می سرگرانی با گرانان می کنند بر سبک روحان مبند امساکِ می ناطق است آری نزاری ناطق است قاصر امّا قاصر از ادراکِ می حکیم نزاری قهستانی