حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۲۰۹: مرا گر یار خواهد گفت رو بر بند زنّاری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا گر یار خواهد گفت رو بر بند زنّاری نخواهم گفت نی خواهم زمین بوسید و گفت آری گرم از کعبه باز آرد صلیبم در بر اندازد خلافِ هر چه او گوید نخواهم کرد من باری رسوم خدمت و طاعت نگه دارم به هر شغلی به وسع طاقت و قوّت میان بندم به هر کاری مشنّع را بگو کاین درد ننشیند به فریادی مقلّد را بگو کاین کار برناید به گفتاری محبّت را چو مجنونی نخواهد دید هر نجدی انا الحق را چو حلّاجی نخواهد دید هر داری نباشد وصل بی هجران و شاهد بی رقیب الحق بباید طالب گل را تحمّل کردن از خاری گزیرم نیست از یاری که باشد محرم رازی ولیکن کمترک با دست می آید وفاداری ز ظلمت منکر تعلیم دانی کی برون آید محقّق کرده تسلیمی و مطلق کرده اقراری محال عقل اگر خود هیچ با ما در نمی گیرد میانِ ما و او دیرست تا بوده ست آزاری مقاماتِ نزاری بر حقایق مشتمل باشد بود در ضمن هر حرفی از آن رمزی و اسراری مگر هم رنگِ ما بویی تواند برد ازین نافه که این پی کس نیارد برد بیرون جز به هنجاری حکیم نزاری قهستانی