حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۲۰۲: میروی میدهدت دل که مرا بگذاری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
می روی می دهدت دل که مرا بگذاری برو اکنون تو و نامردمی و نایاری بر من و زاری و تنهاییِ من رحمت کن مکن ای یار به آزار دلی بی زاری ما نکردیم گناهی که بود موجبِ خشم آری آری تو ز ما سیر شدی پنداری دلِ یاران بربایی و به غارت ببری از که آموختی این دل بری و عیّاری تا برفتی نی ام از یادِ تو خالی نفسی منم و یادِ تو در مستی و در هش یاری گفتمت عهد به پایان نبری روزِ نخست الحق الحق چه نکو عهد و وفایی داری ضعفِ دل بر منِ سودازده شد مستولی چیست تشویشِ دماغ آفتِ شب بیداری چند رفعِ غمِ بیهوده توان کرد به می نه همه عمر توان بود درین بی کاری در دلم بود که هرگز نشوم از تو جدا در سرم بود که با ما قدمی بسپاری نه چنان باز گرفتی قدم از ما که دگر رویِ آن است که دستی به سرم بازآری گفته بودی که نزاری همه زاری دارد چون زر و زور ندارد چه کند هم زاری حکیم نزاری قهستانی