حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۱۳۲: ما را بده از کوثرِ خمخانه شرابی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ما را بده از کوثرِ خم خانه شرابی تعجیل کن ای دوست که داریم شتابی پیش آر سبک جامِ جم عشق و بزن زود بر آتشِ تیز جگر سوخته آبی آن آب به اسم است و به فعل آتشِ سوزان زان آتش سوزان جگرم کرد کبابی ما پاک بسوزیم که خود پاک بسوزند در کارگه عشقِ تو سد خام به تابی در مرتبه ی عالم دنیا به ضرورت تقدیر توان کرد خطایی و صوابی در عالم وحدت نبود حکم دو وجهی آن جا نتوان گفت جمالی و نقابی نظّاره گه غیب حضورست و وزین جا محجوب نداند که جز او نیست حجابی در دیده ی هر دیده که مستغرق نورست این گنبد فیروزه بود کم ز حبابی با عشق تشبّه نکند عقل و مثالش آن است که طاووسی سازد ز غرابی حلاج نباشد نه به دعوی نه به معنی هر دزد که بر دار کشندش به طنابی از سدره نشینان شده مخصوص محقّق هر لحظه به تشریفِ کمالی و ثوابی تا خود چه خلل عالم معمورِ جهان را گر مست برون شد ز خرابات خرابی گویند نزاری ز پس توبه دگربار شد با سرِ می هست مرا طرفه جوابی از صومعه با می کده رفتم چه شد آخر گر عشق برون برد خری را ز خلابی دارد به مقیمانِ خرابات ارادت جای دگرش نیست نه ملجأ نه مآبی حکیم نزاری قهستانی