حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۰۹۹: غلام ساقیِ خویشم که از شرابِ شبانه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
غلام ساقیِ خویشم که از شرابِ شبانه ز بامداد کند چشمة حیات روانه به جمع کردنِ اصحاب قاصدی بفرستد چنان که عذر کسی نشنود به هیچ بهانه حریف را که کند کاهلی سزا بدهندش به زور موی کشانش برون برند ز خانه اگرچه هر که به عنفش بری به حلقه ی مجلس یقین که نیست حریفانه بل بود خرفانه وگرنه زنده دل از یرتِ صبح گاه به تعجیل به باغ خنب دواند الاغ ایلچیانه غرض فزونیِ شوق و محبت است زیاده نه لهو و هزل نه آوازِ چنگ و بانگ چغانه چو باد می گذراند زمانه کشتی عمرت وزین محیط به یک حمله می برد به کرانه میان قلزم دنیا بمانده ای متحیر بکوش تا به سلامت برون شوی ز میانه دلا مکن به ملاقاتِ دوست هیچ توقع هنوز ناشده از خویشتن به دوست یگانه ز خویشتن به درآ تا به خانه دوست درآید دویی نشانه ی کثرت بود مباش نشانه مپیچ روی ز وحدت مکن تتّبع کثرت فسونِ عشق ز خود دفع می کنی به فسانه مباش الاّ فرزند نقدِ وقت عزیزا قبول کن ز نزاری نصیحتی پدرانه چو روزگار سر آمد چه پادشا چه گدا را به یک نفس که برآرد زمان نداد زمانه حکیم نزاری قهستانی