خاقانی شروانی
قصاید
شماره ۵۷ - قصیده: بس بس ای طالع خاقانی چند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بس بس ای طالع خاقانی چند چند چندش به بلا داری بند جو به جو راز دلش دانستی که به یک نان جوین شد خرسند مدوانش که دوانیدن تو مرکب عزم وی از پای فکند مرغ را چون بدوانند نخست بکشندش ز پی دفع گزند به ازو مرغ نداری، مدوان ور دوانیدی کشتن مپسند کس ندیده است نمد زینش خشک سست شد لاشه به جاییش ببند مچشانش به تموز آب سقر مفشان بر سر آتش چو سپند فصل با حورا، آهنگ به شام وصل با حوران خوش تر به خجند هم توانیش به تبریز نشاند هم توانیش ز شروان بر کند طفل خو گشت میازارش بیش بر چنین طفل مزن بانگ بلند دایگی کن به نوازش که نزاد پانصد هجرت ازو به فرزند نیست جز اشک کسش هم زانو نیست جز سایه کسش هم پیوند حکم حق رانش چون قاضی خوی نطق دستانش چون پیر مرند از برون در خوی خوییش مدار وز درونش دل مجروح مرند خاقانی شروانی