خاقانی شروانی
غزلیات
غزل شماره ۳۸۷: خاکم که مرا منی نیابی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خاکم که مرا منی نیابی بادم که مرا تنی نیابی هیچم به عیار تو دو جو کم گر بر محکم زنی نیابی دشمن کامم ز دوستداریت وز من دم دشمنی نیابی چون من تو شدم تو زی مغان شو کآنجا توئی و منی نیابی چون سایه مرا به تیرگی جوی کاندر ره روشنی نیابی گفتی که چه نامی از دلت پرس کز من صفت منی نیابی نقش الحجر دل تو نامم جز عاشق گلخنی نیابی بار دل من توئی که جز گل بار گل خوردنی نیابی در سینهٔ آتشین طلب دل کاندر بر سوسنی نیابی دل تافته شد مجوی ازو صبر کز آتش آهنی نیابی پیروزهٔ چرخ را از آهم جز رنگ خماهنی نیابی خاقانی را چنان مکن گم کانگه که طلب کنی نیابی خاقانی شروانی