خاقانی شروانی
غزلیات
غزل شماره ۲۹۱: شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این شب است این یا غلط کردم که عید روزگار است این اگر ناف بهشت از شب تهی ماند آن نمی دانم مرا در ناف شب دانم بهشتی آشکار است این سرشک من به رقص افتاد بر نطع زر از شادی چو جانم در سماع آمد که یارب وصل یار است این قرارم شد ز هفت اندام گوهر هفت ناکرده ز هفتم پرده رخ بنمود گوئی نوبهار است این چو من در پایش افتادم چو خلخال زرش گفتا که چون خلخال ما هم زرد و هم نالان و زار است این بخستم نیم دینارش به گاز از بی خودی یعنی که گر جم را نگین است آن نگینش را نگار است این ز بس از زخم دندانم برآمد آبله ش بر لب رقیبش گفت پندارم لب تبخاله دار است این لبش زنهار می کرد از لبم گفتم معاذ الله قصاص خون همی خواهم چه جای زینهار است این حلی چون آفتاب و حله چون صبح از برافکنده گرفتم در برش گفتم که ماهم در کنار است این رقیب آمد که بیرونش کنم مژگان بر ابرو زد که این مایه ندانی تو که ما را یار غار است این جهان را یادگاری نیست به ز اشعار خاقانی به فر خسرو عادل نکوتر یادگار این خاقانی شروانی