خاقانی شروانی
غزلیات
غزل شماره ۱۵۲: دل سکهٔ عشق می نگرداند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دل سکهٔ عشق می نگرداند جان خطبهٔ عافیت نمی خواند یک رشتهٔ جان به صد گره دارم صبرش گرهی گشاد نتواند گفتی به مغان رو و به می بنشین کاین آتش غم جز آب ننشاند رفتم به مغان و هم ندیدم کس کو آب طرب به جوی دل راند ساقی دیدم که جرعه بر آتش می ریزد و خاک تشنه می ماند بر آتش ریزد آب خضر آوخ من خاک و اسیر باد و او داند چو خاک ز جرعه جوشم از غیرت کو جرعه چرا بر آتش افشاند دل ماند ز ساقیم غلط گفتم آن دل که نماند ازو کجا ماند هان چشم من است ساقی و اشکم درد است و رخم سفال را ماند جز ساقی و دردی سفال و می از ششدر غم مرا که برهاند ای پیر مغان دل شما مرغان آمد شد ما دگر نرنجاند خمار شما ندارد آن رطلی کو عقل مرا تمام بستاند کهسار شما نیارد آن سیلی کو سنگ مرا ز جا بگرداند خاقانی نخل عشق شد تازه کو دست طلب که نخل جنباند خاقانی شروانی