خاقانی شروانی
غزلیات
غزل شماره ۷۱: به دو میگون لب و پسته دهنت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به دو میگون لب و پسته دهنت به سه بوس خوش و فندق شکنت به زره پوش قد تیر وشت به کمان کش مژهٔ تیغ زنت به حریر تن و دیبای رخت به ترنج بر و سیل دقنت به دو نرگس، به دو سنبل، به دو گل بر سر سرو صنوبر فکنت به می عبهر آن سرخ گلت به خوی عنبر آن یاسمنت به گهرهای تر از لعل لبت به حلی های زر از سیم تنت به فروغ رخ زهره صفتت به فریب دل هاروت فنت به نگین لب و طوق غببت این ز برگ گل و آن، از سمنت به دو مخمور عروس حبشیت خفته در حجلهٔ جزع یمنت به بناگوش تو و حلقهٔ گوش به دو زنجیر شکن بر شکنت به سرشک تر و خون جگرم بسته بیرون و درون دهنت به شرار دل و دود نفسم مانده بر عارض جعد کشنت به نیاز دل من در طلبت بگداز تن من در حزنت به دو تا موی که تعویذ من است یادگار از سر مشکین رسنت به نشانی که میان من و توست نوش مرغان و نوای سخنت که مرا تا دل و جان است بجای جای باشد به دل و جان منت دوست تر دارمت از هر دو جهان دوست تر دارم از خویشتنت تو بمان دیر که خاقانی را دل نمانده است ز دیر آمدنت خاقانی شروانی