حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۸۰۶: بیار باده به من ده که توبه بشکستم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیار باده به من ده که توبه بشکستم اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم ز بامِ گنبد نه تشت آسمانِ غرور فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم کلاهِ تقیه و دستارِ زاهدی از سر فرو نهادم و زنّار بر میان بستم شراب و شاهد و آوازِ چنگ و من راغب صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم گوشِ من برسد ترجمانِ باد صبا نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم حسود اگر چه خراباتی ام نام نهاد ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم ز توبه توبه کنم چون درین روش که منم به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم اگر تمامتِ خلقِ جهان ز من ببرند چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم غمِ بروتِ نزاری نمی خورم نه مگر که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم حکیم نزاری قهستانی