حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۵۸۷: ملامت نیست گر گویم مرا با دوست می باید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ملامت نیست گر گویم مرا با دوست می باید مگر قاضی بدین فتوا جوابی باز فرماید چو مجنون از غمِ لیلی اگر زاری کنم زیبد چو فرهاد از لبِ شیرین اگر شوری کنم شاید از آن ترسم که قاضی گوید این از شرع بیرون است بترسد او هم از طعنه درین فن سعی ننماید به رویِ مردمان گوید که شرطِ عشق آن باشد که هر شب دودِ حسرت تا به روز از دیده پالاید ز پا ننشیند و بر سر زنان در شهر می گردد به آهِ آتشین از آسمان سیّاره برباید دمی بر وجد نجد آرد زمانی با سبع گردد میان بر بیستون بندد کمر بر کوه بگشاید به شرحِ عقل و قهرِ عشق پژمان است و پوشیده که هر کو دل بداد از دست بیش از خود نیاساید نزاری را به جز زاری نمانده ست ای مسلمانان نزاری چون کند مسکین چو کارش بر نمی آید مگر هم عاقبت باری به زر روزی دهد او را بدین صیقل ز رویِ خاطرش زنگار بزداید حکیم نزاری قهستانی