حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۵۲۹: مگر صبا به فلانی سلام ما برساند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مگر صبا به فلانی سلام ما برساند که راز ما نکند فاش چونکه نامه بخواند به قاصدی چه توان گفت خاصه قصه دری که گر به کوه بگویم ز غصه خون بچکاند کسی که درد جدایی ز دوستان نکشیده ست هنوز تا نکشد قدر اتصال نداند اجل کجاست که بر جان ما زند به شبی خون مرا ز خویشتن و خلق را ز من برهاند مرا مگوی پدر کز حبیب باز ستان دل بلی که جان بدهم نیز اگرچه دل بستاند محبتی که موکد بود میان دو مشفق هنوز بعد قیامت هزار سال بماند ضرورت است که فرزند پند بشنود آری ولی قبول پذیرفتن ای پدر نتواند ترا فراغت و مارا درون سینه جراحت به تیر غمزه ء شوخی که از سپر بجهاند کسی که دل به جگر گوشه ای نداد حیاتش حرام باد که عمری به هرزه می گذراند کنار دوست کسی را میسر ست گرفتن که دامن از همه آلایش غرض بفشاند ضرورت است نزاری جفای دوست کشیدن چو سایه بر عقبش میرو ار ز پیش براند حکیم نزاری قهستانی