حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۳۶۵: مرا چه غم که مرا سرزنش کنند و ملامت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا چه غم که مرا سرزنش کنند و ملامت که من معاینه دیدم جمال روز قیامت اگر تو نیز طلب گار آن شوی که ببینی ز بود خود به در آیی کفایت است و کرامت نه در میان بلایی که بر کنار ، پس این جا مکن به هرزه طمع در بلای عشق سلامت امید منقطع از وصل دوست شرط نباشد بر آستان رجا از لوازم است اقامت نثار کردن جان خود ضرورت است و فریضه اگر به موجب شکرانه ور بود به غرامت نزاریا نکنی التفات اگر چه شده ستی میان خلق فضیحت به صد هزار علامت تو را چو غایت مطلوب حاصل است و معین به صرف کردن عمرت در این بلا چه ندامت حکیم نزاری قهستانی