حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۲۴۵: خوشا وقتِ دیوانگانِ الست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خوشا وقتِ دیوانگانِ الست که بی دل دلیرند و بی باده مست بهشت و جهنّم زده پشتِ پای ز دنیا و دین کرده کوتاه دست ز اضداد توحید صورت مبند که این رشته دیرست کز هم گسست ز پیوندِ مبداست این اتّصال که آن جا جدا شد عسل از کبست در ابداع از آن جا که نیک است و بد بلندش همان قدر دارد که پست از آن جا که معشوق و عاشق یکی ست برون آمد از جان و در جان نشست اگر تو برون رفتی از خویشتن جزو منگر ای یار تا هیچ هست مقاماتِ تو سدرة المنتهاست چه باشی درین خاک دان پای بست دل هر که با عشق پیوند یافت ز بیغارۀ عقل باری برست خنک آن برافکنده بنیادِ خویش که یک باره از کفر و دین برشکست نمود اوّل و باز در پرده شد نزاری از آن روی شد بت پرست حکیم نزاری قهستانی